"پلاستیک قابل تخریب" یک راه حل مهم برای کنترل آلودگی پلاستیک است.
استفاده از پلاستیک های غیر قابل تجزیه ممنوع است. از چه چیزی می توان استفاده کرد؟ چگونه آلودگی پلاستیک را کاهش دهیم؟ اجازه دهید پلاستیک تخریب شود؟ آن را به یک ماده سازگار با محیط زیست تبدیل کنید. اما ، آیا پلاستیک های تخریب پذیر واقعاً می توانند آلودگی پلاستیک را کاهش دهند؟ اگر برخی از مواد افزودنی برای تخریب آن به پلاستیک اضافه شوند و هنوز هم بر اساس پلاستیک ساخته شده است ، آیا واقعاً بدون آلودگی برای محیط زیست است؟ بسیاری از افراد شکاک هستند. برخی افراد حتی فکر می کنند که این فقط یک دور جدید کارناوال صنعت است. بنابراین ، بسیاری از پلاستیک های قابل تخریب با کیفیت و هزینه ناهموار در بازار وجود دارد. آیا این یک چیز خوب است یا چیز بدی؟ آیا این فشار زیست محیطی جدیدی به همراه خواهد داشت؟
اول ، بیایید پلاستیک های قابل تخریب را محبوب کنیم. پلاستیک های قابل تخریب به پلاستیک های تخریب پذیر ، پلاستیک های تخریب اکسیداتیو ، پلاستیک های تخریب پذیر و پلاستیک های کمپوست تقسیم می شوند. همه آنها "تخریب پذیر" هستند ، اما هزینه پلاستیک های اکسیداتیک قابل تخریب و پلاستیک های قابل تخریب قابل تخریب چندین برابر با پلاستیک های زیست تخریب پذیر و پلاستیک های کمپوست متفاوت است. گفته می شود پلاستیک های قابل تجزیه اکسیژن و پلاستیک های قابل تجزیه نور فقط پس از قرار گرفتن در معرض گرما یا نور برای مدت زمانی "از زمین ناپدید می شوند". اما این مواد کم هزینه و "آسان برای ناپدید شدن" است که "PM2.5 صنعت پلاستیک" نامیده می شود. از آنجا که این دو فن آوری تخریب فقط می توانند پلاستیک ها را به ذرات ریز و نامریزی تخریب کنند ، اما نمی توانند آنها را ناپدید کنند. این ذرات به دلیل خصوصیات ریز و نوری در هوا ، خاک و آب نامرئی هستند. Z سرانجام توسط ارگانیسم ها استنشاق می شود.
در اوایل ژوئن سال 2019 ، اروپا استفاده از محصولات یکبار مصرف ساخته شده از پلاستیک های قابل تخریب حرارتی از نظر حرارتی را ممنوع اعلام کرد و استرالیا چنین پلاستیک هایی را در سال 2022 از بین می برد.
در چین که "تب تخریب" به تازگی ظهور کرده است ، "پلاستیک های شبه تجزیه" مانند این هنوز تعداد زیادی از خریداران را که می خواهند "کیسه های پلاستیکی قابل تخریب" را با هزینه کم خریداری کنند ، جذب می کند اما رمز و راز را نمی دانند. "دستور محدودیت پلاستیک" صادر شده در سال 2020 استفاده از "کیسه های پلاستیکی غیر قابل تجزیه" را ممنوع می کند و مشخص نمی کند که از کیسه های پلاستیکی قابل تخریب استفاده می شود. با توجه به هزینه بالای پلاستیک های زیست تخریب پذیر ، پلاستیک های تخریب اکسیداتیو حرارتی ، پلاستیک های تخریب پذیر یا پلاستیک های هیبریدی مبتنی بر زیستی نیز گزینه های خوبی برای مناطقی هستند که نیازی به استفاده از پلاستیک های کاملاً زیست تخریب پذیر ندارند. اگرچه این پلاستیک نمی تواند کاملاً تخریب شود ، حداقل بخشی از PE از دست رفته است.
با این حال ، در یک بازار هرج و مرج ، شناسایی دسته پلاستیک های قابل تجزیه اغلب برای مصرف کنندگان دشوار است. در حقیقت ، بیشتر مشاغل تفاوت بین پلاستیک های کاملاً تخریب پذیر و پلاستیک های اکسیداتیک قابل تخریب ، پلاستیک های قابل تجزیه نور و پلاستیک های هیبریدی مبتنی بر زیستی را نمی دانند. آنها غالباً دومی نسبتاً ارزان را انتخاب می کنند ، فکر می کنند که کاملاً قابل تجزیه است. به همین دلیل بسیاری از مشتریان خواهند گفت: "چرا قیمت واحد شما چندین برابر گرانتر از دیگران است؟ به عنوان یک تولید کننده ، نمی توان با برچسب زدن نمونه هایی با "تخریب" در چنین محصولاتی ، مصرف کنندگان را گمراه کرد.
پلاستیک قابل تخریب ایده آل باید "ماده کاملاً تخریب پذیر" باشد. در حال حاضر ، بیشترین استفاده از مواد تجزیه پذیر قابل استفاده ، اسید پلیلاکتیک (PLA) است که از مواد زیستی مانند نشاسته و ذرت ساخته شده است. از طریق فرآیندی مانند دفن خاک ، کمپوست ، تخریب آب شیرین و تخریب اقیانوس ، این ماده توسط میکروارگانیسم ها بدون ایجاد بار اضافی به محیط زیست می تواند به طور کامل در آب و دی اکسید کربن تخریب شود.
در شهرهایی که "ممنوعیت پلاستیکی" اجرا شده است ، می توانیم کیسه های پلاستیکی تخریب پذیر را مشاهده کنیم که مطابق با استاندارد G جدید هستند. در انتهای آن ، می توانید علائم "PBAT+PLA" و "JJ" یا "جوانه لوبیا" را مشاهده کنید. در حال حاضر ، فقط این نوع مواد تخریب پذیر که مطابق با استاندارد است ، یک ماده قابل تخریب ایده آل است که هیچ تاثیری در محیط ندارد.
بسته بندی Dingli یک سفر بسته بندی سبز را برای شما باز می کند
زمان پست: ژانویه -07-2022