بسته بندی پلاستیکی تجزیه پذیر ایده آل چگونه باید باشد؟

"پلاستیک تجزیه پذیر" یک راه حل مهم برای کنترل آلودگی پلاستیک است.

استفاده از پلاستیک های تجزیه ناپذیر ممنوع است. از چه چیزی می توان استفاده کرد؟ چگونه آلودگی پلاستیکی را کاهش دهیم؟ اجازه دهید پلاستیک تخریب شود؟ آن را به یک ماده سازگار با محیط زیست تبدیل کنید. اما آیا پلاستیک های زیست تخریب پذیر واقعا می توانند آلودگی پلاستیکی را کاهش دهند؟ اگر مواد افزودنی به پلاستیک اضافه شود تا تجزیه پذیر شود و همچنان بر پایه پلاستیک باشد، آیا واقعا برای محیط زیست بدون آلودگی است؟ بسیاری از مردم شک دارند. برخی از مردم حتی فکر می کنند که این فقط یک دور جدید از کارناوال صنعتی است. بنابراین، پلاستیک های تجزیه پذیر زیادی با کیفیت و هزینه نابرابر در بازار وجود دارد. آیا این چیز خوبی است یا بد؟ آیا فشار محیطی جدیدی به همراه خواهد داشت؟

ابتدا بیایید پلاستیک های تجزیه پذیر را رایج کنیم. پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر به پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر، پلاستیک‌های تخریب‌پذیر اکسیداتیو حرارتی، پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر نوری و پلاستیک‌های کمپوست‌پذیر تقسیم می‌شوند. همه آنها "تجزیه پذیر" هستند، اما هزینه پلاستیک های تجزیه پذیر با اکسیداسیون حرارتی و پلاستیک های قابل تجزیه با نور چندین برابر با پلاستیک های زیست تخریب پذیر و پلاستیک های قابل کمپوست متفاوت است. گفته می‌شود که پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر اکسیژن و پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر نور تنها پس از قرار گرفتن در معرض گرما یا نور برای مدتی از زمین «ناپدید می‌شوند». اما این ماده کم‌هزینه و «آسان ناپدید شدن» است که «PM2.5 صنعت پلاستیک» نامیده می‌شود. زیرا این دو فناوری تخریب فقط می توانند پلاستیک ها را به ذرات ریز نامرئی تجزیه کنند، اما نمی توانند آنها را ناپدید کنند. این ذرات به دلیل ویژگی های ریز و سبکی که دارند در هوا، خاک و آب نامرئی هستند. Z در نهایت توسط ارگانیسم ها استنشاق می شود.

در ژوئن 2019، اروپا استفاده از محصولات یکبار مصرف ساخته شده از پلاستیک های تجزیه پذیر حرارتی را ممنوع کرد و استرالیا این نوع پلاستیک ها را در سال 2022 حذف خواهد کرد.

در چین که "تب تخریب" به تازگی ظهور کرده است، "پلاستیک های شبه تجزیه پذیر" مانند این هنوز هم تعداد زیادی از خریدارانی را جذب می کند که می خواهند "کیسه های پلاستیکی تجزیه پذیر" را با هزینه کم بخرند اما راز را نمی دانند. "حکم محدودیت پلاستیکی" صادر شده در سال 2020 استفاده از "کیسه های پلاستیکی تجزیه ناپذیر" را ممنوع می کند و مشخص نمی کند که کدام کیسه های پلاستیکی تجزیه پذیر باید استفاده شوند. به دلیل هزینه بالای پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر، پلاستیک‌های تخریب‌پذیر اکسیداتیو حرارتی، پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر نوری یا پلاستیک‌های هیبریدی مبتنی بر زیست نیز گزینه‌های خوبی برای مناطقی هستند که نیازی به استفاده از پلاستیک‌های کاملاً زیست تخریب‌پذیر ندارند. اگرچه این پلاستیک را نمی توان به طور کامل تخریب کرد، حداقل بخشی از پلی اتیلن از دست رفته است.

با این حال، در یک بازار آشفته، تشخیص دسته پلاستیک های تجزیه پذیر برای مصرف کنندگان اغلب دشوار است. در واقع، اکثر کسب و کارها تفاوت بین پلاستیک های کاملاً تجزیه پذیر و پلاستیک های تجزیه پذیر حرارتی اکسیداتیو، پلاستیک های تجزیه پذیر با نور و پلاستیک های هیبریدی مبتنی بر زیست را نمی دانند. آنها اغلب دومی نسبتاً ارزان را انتخاب می کنند و فکر می کنند که کاملاً تجزیه پذیر است. به همین دلیل است که بسیاری از مشتریان خواهند گفت: «چرا قیمت واحد شما چندین برابر سایرین گران‌تر است؟ به‌عنوان یک تولیدکننده، نمی‌توان مصرف‌کنندگان را با برچسب‌گذاری «تجزیه‌پذیر» روی این محصولات، گمراه کرد.

پلاستیک تجزیه پذیر ایده آل باید یک "مواد کاملا زیست تخریب پذیر" باشد. در حال حاضر، پرکاربردترین ماده زیست تخریب پذیر پلی لاکتیک اسید (PLA) است که از مواد زیستی مانند نشاسته و ذرت ساخته شده است. از طریق فرآیندهایی مانند دفن خاک، کمپوست سازی، تخریب آب شیرین و تخریب اقیانوس، این ماده می تواند به طور کامل توسط میکروارگانیسم ها به آب و دی اکسید کربن تجزیه شود بدون اینکه بار اضافی برای محیط زیست ایجاد کند.

در شهرهایی که «ممنوعیت پلاستیک» اجرا شده است، می‌توانیم کیسه‌های پلاستیکی زیست تخریب‌پذیر را ببینیم که مطابق با استاندارد جدید G هستند. در پایین آن، نشانه های “PBAT+PLA” و “jj” یا “جوانه های لوبیا” را می بینید. در حال حاضر، تنها این نوع مواد زیست تخریب پذیر که استاندارد را رعایت می کنند، یک ماده تجزیه پذیر ایده آل است که هیچ تاثیری بر محیط زیست ندارد.

بسته بندی Dingli یک سفر بسته بندی سبز را برای شما باز می کند!